Wystawa: Teresa Kazimiera Murak-Rembielińska

Od pierwszych realizacji — takich jak "Zasiew" w domu studenckim Dziekanka (1972), "Procesja" (1974) czy "Przyjście zieleni" w Galerii Repassage (1975) — znakiem rozpoznawczym artystki jest wykorzystywanie biologicznych procesów: zasiewu, wzrostu, obumierania.

Na wystawie w Zachęcie twórczość Teresy Murak prezentowana jest zarówno poprzez wybrane prace powstałe w ciągu ostatnich kilku dekad, jak i najnowsze realizacje (w różny sposób odwołujące się do tych historycznych). Szczególnie ważne miejsce zajmują dzieła, których tworzywo stanowi ziemia w rozmaitych postaciach, a także działania artystki z krajobrazem — zarówno w mikro, jak i w makroskali: od wydeptywania ścieżek w pejzażu po rzeźby dla ziemi, których parametry wyznacza ciało ludzkie.

Materią sztuki Teresy Murak jest czas i entropia, które określiły sposób pracy nad wystawą oraz funkcjonowanie w jej przestrzeni poszczególnych dzieł. W proces tworzenia Murak wpisane jest nieustanne wędrowanie. Artystka daje się zatrzymać przez miejsca, w których potem realizuje swoje prace. Dostrzega i sięga po to, co przyziemne, niskie, pospolite — czynności lub przedmioty podnoszone do rangi sacrum.

Istotnym elementem wędrowania jest otwarcie na współuczestnictwo — spotkania, budowanie relacji, wreszcie radość tworzenia we wspólnocie.

Wynikiem wieloletniego budowania relacji jest jedna z prac realizowanych na wystawę w Zachęcie "ZOBACZENIE UNIESIENIE"*. Jest ona symbolicznym powrotem do miejsca, w którym 30 lat temu artystka zrealizowała "Performans. Lato 15 lipca – 15 sierpnia 1987. Lillehammer". Materią, jaką posłużyła się wówczas, był rozczyn chlebowy oraz ziemia z bagnistych terenów norweskiego lasu. 

Obecnie tworzona praca to kontynuacja wędrówki artystki wzdłuż osi północ-południe zapoczątkowanej w 1973 roku (gdy po raz pierwszy przyjechała do Norwegii). Zorganizowane z jej inicjatywy w 1987 sympozjum "Natura-Sztuka" w Lillehammer (której współrealizatorem był Erik Fonkalsrud, również zaangażowany w aktualny projekt), pozwoliło na nawiązanie kontaktów między polskim i norweskim środowiskiem artystycznym.